Vekile vekâlet…

Üzerindeki kirli gömleği çıkarıp, tertemiz aydınlık yarınlara lekesiz yürüyebileceksen…

*

Nefreti öldürüp, umutlara çiçek açtırabileceksen.

*

Var gibi görünmeyip, gerçekten var olacaksan.

*

Sefa sürüp, sefalet çekenleri görmezden gelmeyeceksen.

*

Aklın, koltukla meclis arasında sıkışıp kalmayacaksa.

*

Rafların kitaplarla, kucağın çiçeklerle, yanın-yören hayvanlarla, yüreğin vicdanla dolu olacaksa.

*

Çıktığın merdivenlerden dönüp baktığında; sana omuz verenleri, birlikte mutluluk şarkıları söylediklerini unutmayacaksan.

*

Çek yerine bol bol gönüllere imza atacaksan.

Paradan çok kalp kazanacaksan.

*

Ulaştığın zirvede gözlerin kamaşmadan; eğriyi doğruyu göreceksen.

Ego zincirinin halkası olmadan insanların gözü, kulağı, dili olacaksan.

*

Haksızlıklar karşısında en gür sesinle haykıracaksan.

Ezilenlerin, mağdurların çığlıklarını feryatlarını duyacaksan.

*

Geldiğin tozlu yolları unutmayacaksan.

Soğuktan üşümüş kimsesiz ayakları, açlıktan pencere kenarında bekleyen teyzeleri, çiçek dolu bahar kokan yaylaları, ovaları, köyleri ziyaret edeceksen.

*

Çıktığın bu yolda başkalarının ayakkabılarını giyip, şahsi çıkarların için el etek öpmeyeceksen…

*

Çoğu insanın hor görüp uzak durduğu, hamallarla, kâğıt toplayan evsiz-kimsesiz çocuklarla çay içip dertleşebileceksen.

*

Eğer haklarımızı haksızlıktan, sevgiyi nefretten, aydınlığı karanlıktan daha yüce, daha üstün, daha güçlü tutacaksan.

Oyum senindir…

Vekâletim senindir…

Vekilim de sensin…