Bu ülkede gazetecilik artık hakikatin izini sürmek değil; yalanı kılıfına uydurmak, ekranlarda rol kesmek, sosyal medyada takipçi avlamak haline geldi.
Mesleği utandıran bu yeni tip figürler, gerçeği aramak yerine kendi yazdığı senaryonun başrolünde oynamaya hevesli. Onlardan biri, yıllardır “gazeteci” sıfatının arkasına saklanarak kamuoyunu kandırmayı alışkanlık haline getirmiş bir ekran cambazı.
Yalanı öyle sık ve öyle özgüvenle söylüyor ki, sonunda kendisi bile inanmaya başlıyor. Ama gerçek inatçıdır. Er ya da geç ortaya çıkınca, işte o zaman ne denge kalıyor ne de ahlak. Sinir kriziyle sağa sola saldırıyor. Doğruyu dile getirenlere iftiralar, aşağılamalar, hakaretler yağdırıyor. Çünkü o, yanlışının yüzüne vurulmasına tahammül edemeyen bir sahte hakikat tüccarı.
Bu kişinin derdi gazetecilik değil; gündemde kalmak, kendi kitlesini manipüle etmek ve her fırsatta mağdur rolü oynamak. Kendi çelişkilerini, geçmişte söyledikleriyle bugünkü tutarsızlığını yüzüne vuranlara karşı sabır değil, öfke kuşanıyor. Çünkü aynaya baktığında gördüğü şeyle yüzleşmeye hazır değil.
Kendisine eleştiri yönelten herkesi karalamaya çalışıyor. “Satılmış”, “kuyrukçu”, “sözde aydın” gibi etiketlerle susturmaya uğraşıyor. Oysa gerçek gazeteci, yalnızca başkasına değil, önce kendine dürüst olandır. Ama onun derdi hakikat değil; kendi algısını korumak.
Bugün ekranlarda bağırıp çağıran, sosyal medyada kendine methiyeler düzen bu kişi, aslında medyanın düşkünlüğe en hızlı sürüklenen örneklerinden biridir.
Bilgiyle değil ses tonuyla, delille değil öfkeyle konuşuyor.
Çünkü elinde gerçeğe dair bir şey kalmadı.
AYDIN ŞAFAK
Yorum Yazın
E-posta hesabınız sitede yayımlanmayacaktır. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişdir.